«Είχε έρθει η στιγμή να τροφοδοτήσουμε τη φωτιά. Με τη μασιά, χτύπησα το ξύλο που φλεγόταν τρεις φορές, σαν να ᾿ταν μαγεμένο φυλαχτό, κι ένα σμήνος φανταχτερές σπίθες ξεπήδησε από εκεί, στήνοντας φλογερό χορό — κι ύστερα τράβηξε βιαστικά πρός την καμινάδα, όπου εξαφανίστηκε. Εν τω μεταξύ, όσο οι σπίθες χόρευαν φωτίζοντάς μας πιό πολύ κι από τη λάμπα του δωματίου, γέμισα τα ποτήρια κι έδωσα στους ταξιδιώτες μου να πιούν. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! — ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ, φίλοι μου, όταν οι βοσκοί που ήταν κι εκείνοι κατά κάποιον τρόπο φτωχοί ταξιδιώτες, άκουσαν τους αγγέλους να τραγουδούν: Επί γης ειρήνη. Εν ανθρώποις ευδοκία!»

Η απαράμιλλη μαγεία των Χριστουγέννων μέσα από τα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Καρόλου Ντίκενς για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα. Αφορούν ένα εύρος της δημιουργικής περιόδου του συγγραφέα από το 1835 μέχρι περίπου το 1855 και πρωτοδημοσιεύτηκαν στα χριστουγεννιάτικα φύλλα των περιοδικών τα οποία εξέδιδε ο ίδιος. Πρόκειται για τα διηγήματα που επηρέασαν, μεταξύ άλλων, και το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Μια έκδοση για όσους ακόμη προσδοκούν τη θέρμη που τριζοβολά στα αναμμένα τζάκια της φαντασίας. Για να «στοιχειώσει τα σπίτια τους ευχάριστα και τις καρδιές τους παντοτινά».